Уйлсан нь

 Уйлсан нь

Эртээр уйлмаар байна гэж бичсэнээс хойш уйлах боломж нөхцөл бүрдэхгүй явсаар онгоцонд сууснаас хойш 4 ч удаа уйлав. Ганцаараа байх, нулимсаа сул тавих боломж бүрдсэн нь тэр юмуу даа.

1. In Our Prime гээд солонгос кино үзэж байтал энэ ая гарах үед уйлсан. Киноны үйл явдал нээх уйлахаар юм гараагүй. Bach Cello Suite No.1 in G Major гэсэн.

Нэг сонин юм гардаг нь, pi (𝝅)тоог нот руу хөрвүүлэхээр (До =1, Ре =2 гэх мэтээр) аймаар гоё уянгалаг аяз болдог гэсэн.

2. Франц зохиолч эмэгтэй Marguerite Duras-н "Амраг" гэдэг нэртэй номыг уншиж дуусахад, сүүлчийн өгүүлбэр дээр бас нулимс асгарааск. Үйл явдал нь урд хойноо орсон, уншихад жоохон ойлгомжгүй дараалалтай, гэхдээ дүрүүдийнх нь бодол санаа, мэдрэмж нь их тод илэрхийлэлтэй юм билээ. Кино нь их эротик гэж дуулсан, үзэж амжаагүй байгаа, ном нь бол огтоос эротик бишээр үл барам, хоёр хүний амраглалыг тойрсон аалзны тор мэт нийгэм, гэр бүл, хувь хүний асуудлуудыг хөндсөн ээдрээтэй, хүндэвтэр зохиол санагдсан. Тэр залуугийн хэлж буй сүүлийн өгүүлбэр хамгийн их сэтгэл хөдөлгөм байсан, яалтачгүй.

 

3. Өнгөрсөн шөнө 4 цагт сэрээд, буцаж унтаж чадаагүй тул Netflix-р Marriage Story үзэв. Гэрлэлт гэдэг хувь хүнээс өөрийгөө эмтэлж, эвдэлж, нөгөө хүндээ тааруулж, зарим үнэт зүйлээ золиослож орхихыг шаарддаг юм болов уу. Их бага хэмжээ нь л өөр болохоос гэрлэлт бүрд тодорхой хэмжээнд тийм золиос гардаг л байх. Кино өөрөө энгийн хэрнээ их хүчтэй илэрхийллүүдтэй, жижиг сажиг деталиар хэлэх гэснээ хэлчдэг, жүжигчид нь гоё, маш сайн кино санагдсан. Тэгээд үзэж дуусаад бас уйлчихсан. 

4. Ван Гогийн Starry Starry Night орчуулангаа дууг нь тасралтгүй сонсоод байсан, дотроо бүх мэдрэмжээ цуглуулж байгаад, нүдээ аниад сонстол бүр асгаруулдаг байгаа. Өмнөх 3-аа нийлүүлсэн шиг ихээр, бүх эхэр татаж байгаад ханатлаа уйлсан. Нөгөө л галт тэргэн дотроо шдээ. Азаар энд хүмүүс бусдыг яаж ч байсан нээх тоохгүй нь амар юм даа. 

Одоо нэг хэсэгтээ гайгүй байхаа...

Loving Vincent

Starry, starry night

Paint your palette blue and gray

Look out on a summer's day

With eyes that know the darkness in my soul

Shadows on the hills

Sketch the trees and the daffodils

Catch the breeze and the winter chills

In colors on the snowy, linen land

Одод асгарсан шөнөөр

Хөхөлбөр, саарал өнгөө бэлдээд

Зуны өдөр гадагш хараарай

Сэтгэл доторх уй гунигийг тольдон хардаг нүдээрээ

Даваа толгодыг сүүдэрлүүлэн

Шаргал дэлбээ, моддыг таталган зураарай

Сэвшээ салхийг өвлийн жавартай нь

Цасан дэвсгэртэй зотон хөрсөн дээр өнгө ялгарууланхан

Now, I understand what you tried to say to me

And how you suffered for your sanity

And how you tried to set them free

They would not listen, they did not know how

Perhaps they'll listen now

Хэлэх гэсэн үгийг чинь би одоо л ойлгож байна

Саруул ухаан чинь хэрхэн шаналж байсныг

Оюун бодлоо чөлөөтэй нисгэх гэж хичээснийг чинь

Хүмүүс чамайг сонсоогүй, яаж гэдгээ мэдээгүй

Харин одоо л ойлгох бизээ

Starry, starry night

Flaming flowers that brightly blaze

Swirling clouds in violet haze

Reflect in Vincent's eyes of china blue

Colors changing hue

Morning fields of amber grain

Weathered faces lined in pain

Are soothed beneath the artist's loving hand

Одод түгсэн шөнөөр

Гал мэт дүрэлзсэн шаргал цэцгүүд

Нил ягаан мананд хуйлран мушгирах үүлс

Винсентийн цэнхэр нүднээ тусах нь

Туяаран хувирах өнгөнүүд

Хув шар тариалангийн талбай

Туйлдаж үрчлээтсэн нүүр царай

Зураачийн уран гарын аясаар аргадууланхан...

Now, I understand, what you tried to say to me

How you suffered for your sanity

How you tried to set them free

They would not listen, they did not know how

Perhaps they'll listen now

Хэлэх гэсэн бүхнийг чинь би одоо л ухаарч байна

Саруул ухаан чинь хэрхэн шаналж байсныг

Оюун бодлоо чөлөөтэй нисгэх гэж хичээснийг чинь

Хүмүүс чамайг сонсоогүй, яаж гэдгээ мэдээгүй

Харин одоо л ойлгох бизээ

For they could not love you

But still your love was true

And when no hope was left inside

On that starry, starry night

You took your life as lovers often do

But I could have told you, Vincent

This world was never meant for one

As beautiful as you

Тэд чамайг хайрлаж чадаагүй ч

Чиний хайр чин үнэн байсан

Хамаг найдвар тасарсан тэр л мөчид

Харанхуй, одод түгсэн тэр л шөнө

Хайртай хосууд шиг чи амьдралаа егүүтгэсэн

Гэхдээ би чамд хэлж чадах байсан, Винсент ээ

Энэ орчлон чам шиг хүнд зохихгүй гэж

Чам шиг үзэсгэлэн төгөлдөр нэгэнд

Starry, starry night

Portraits hung in empty halls

Frameless heads on nameless walls

With eyes that watch the world and can't forget

Like the strangers that you've met

The ragged men in ragged clothes

The silver thorn of bloody rose

Lie crushed and broken on the virgin snow

Одод асгарсан шөнө

Хоосон өрөөнд өлгөөтэй хөрөг зургууд

Нэргүй ханан дах жаазгүй цээж зургууд

Хорвоог хараад мартаж үл чадах нүднүүд

Тааралдаж байсан үл таних хүмүүс шиг чинь

Ноорхой хувцастай навсархай эрчүүд

Цуст сарнайн мөнгөлөг өргөс

Шинэхэн цасан дээр няцарч хаягджээ

Now, I think I know what you tried to say to me

How you suffered for your sanity

How you tried to set them free

They would not listen, they're not listening still

Perhaps they never will

Хэлэх гэсэн санааг чинь би одоо л мэдэрч байх шиг

Саруул ухаан чинь хэрхэн шаналж байсныг

Оюун бодлоо чөлөөтэй нисгэх гэж хичээснийг чинь

Хүмүүс чамайг сонсоогүй, одоо ч сонсохгүй хэвээр

Магад хэзээ ч үл сонсох бизээ

Ван Гогд дурлаад олон жил болж бгаа, энэ дууг орчуулах юм сан гээд олон жил бодож явсан, өнөөдөр, Вашингтоноос Нью-Иорк явах галт тэргэнд биелүүлэх шанс тохиолоо. Хамгийн гол нь өчигдөр Van Gogh Exhibition : The Immersive Experience -г үзэхэд төрсөн гайхалтай мэдрэмжүүд, цуг үзсэн хүнтэй ид шидийн юм шиг сонин тохиолдлоор тааралдсан гэх мэт олон фактор нөлөөлөөд it's now or never гээд л машиндчихлаа. Мөр толгой холбох гэж оролдсонгүй, угаасаа би чадахчгүй биз, харин яг мөр тус бүрийг нь дарааллаар нь орчуулав, бас их уянга яруу утга төгөлдөр буулгах гэж мэрийсэнгүй, зүгээр л сэтгэл доторх мэдрэмжээ эргэн сэргээж байгаад л, тэр чигт нь шингээхийг хүслээ. Угаасаа энэ дуу Ван Гогийн зургуудыг харахад, түүний тухай бодоход төрдөг тэр их гунигийг төгс илэрхийлдэг үгтэйм шиг санагддаг. Өчигдөр үзэсгэлэн үзэж байхад яг тэр гуниг, гэхдээ хэд дахин хүчтэй давалгаагаар цээжинд долгиолж байсан. Энэ дууны үг шиг, би Винсент Ван Гогийг илүү сайн ойлгох шиг, зовлон шаналалыг нь мэдрэх шиг санагдсан. Монгол орчуулгыг нь уншаад бас тэгж мэдрээсэй гэсэн чин хүслээ ийнхүү үлдээлээ.

Цуг үзсэн хүний тухай цөөн үг. Уран зураг үзэх гэж гурилддаг байснаа мэдсэн шүү. Зургаас төрсөн мэдрэмж нь барим тавим тод, бас тэрийгээ илэрхийлж гаргаж байгаа нь биширмээр хүн бнлээ. Би бол огт юу ч мэдэрдэггүй хөлдүү төмс бол арай биш, гэхдээ ихэвчлэн өнгөцдүү, дотогшоо гүнзгий оруулж мэддэггүй, ихэнх нь буцаад ойгоод гарчдаг, төрсөн мэдрэмжээ илэрхийлэхдээ бүр дутмаг гэдгээ ойлгосон. Яджаахад их удаан реакцтай, дандаа хэзээ хойно бодож бодож жоохон юм шахаж гаргадаг нь энэ блог дээр үлдэх юм даа. Тэгээд ч болсон үлдээж байх хэрэгтэйм байна, ер нь тэгээд урлаг мэдрэх, түүнийгээ илэрхийлэх ч бас нэг төрлийн эрдэм бизээ, мэдрэмжийн тэмтрүүлээ хөгжүүлж, антеннаа илүү урт сунгаж дасгалжуулж байх! 

Амьдрал бол хэлхээстэй дурсамжуудын цуглуулга, өчигдрийнх шиг шигтгээ болон үлдэх мартагдашгүй дурсамжийг бэлэглэсэнд мааш их талархаж байгаа, хүнд хэрхэн сайхан дурсамж үлдээх, тухайн цаг мөчийг бүрэн ашиглахыг ухаарчихсан хүн байна лээ. Би өөрийгөө тэгж сурч байгаа гэж бодсон бас л болоогүй түүхий юмөө. Яг одоо цаг дээр байх үед нь юунд ч юм баригдаад эсвэл хойш тавиад, өнгөрсөн хойно тэгдэг байж, ингэдэг байж гэж харамсаад л. 

He stopped calling

 5,6 жилийн өмнө Goodreads дээр уншсан номынхоо сэтгэгдлийг үлдээж байгаад ФБ найз болсон нэг хүн байдаг юм. Тэр номыг орчуулсан мундаг хүн байсан. Саяхан тэр хүнтэй эргэж "найзлаад". Сонирхолтой эссэ орчуулах уу гэхээр нь угийн хоббитойн болохоор ок гэлээ. Сэдэв нь ч яг миний мэргэшсэн салбар юм байна хаха. Угаасаа хүн бүрийн, ялангуяа эмэгтэй хүний амьдралд ийм тохиолдол заавал таарч л байсан байдаг. 

LA Times сонины "Dating horror stories" гэдэг буланд хэвлүүлж бсн, Агиймаа Кручкин гэдэг эмэгтэйн бичсэн нийтлэл. Линк нь энд. Ю.Н.Кручкин гээд насаараа монголд ажиллаж амьдарч буй дипломатч, орчуулагч, сэтгүүлч хүний охин юм билээ, аавыг нь ихэнх хүмүүс мэддэг би сая л мэдэж авсан бүлгээ. 

Надад ийм гоё хэвлэмэл, ном шиг нь байгаа. Хэдий богинохон түүх ч гэлээ, бичсэн хүнийхээ дотоод ертөнц, чигч шулуун зан чанарыг илтгэж байх шиг. Элдэв нэмэлт хачир, илүү дутуу эмоцгүй түс тас бичсэн нь таалагдсан. Миний блогийг уншиж романтик орон зайгаа дүүргэдэг уншигч түмэндээ зориулы даа. Түмэн = 10000. Гэтэл уншдаг нь гарын 10 хуруу дотор л доо хаха. За яахав яахав. Өөрийнхөө олон дурлал, болзооны түүхээс өвөрмөц нэгийг нь сийрүүлээд сонин хэвлэл рүү явуулдаг ч юм билүү :D

Тэр залгахаа больсон

Бид яагаад өөрийнхөө нууцыг үл таних нэгэнд, эсвэл биднийг сайн мэдэхгүй хүнд хэлэх дуртай
байдаг юм болоо?

Танихгүй хүн биш ч гэлээ, бөмбөрцгийн нөгөө тал Орост суух 78 настай эмээ минь шинэ
залуутай үерхэх болсноо дуулгах тохиромжтой хүмүүсийн нэг биш л байх. Т бид хоёр уулзаж
эхлээд сар орчим л болж байсан, тэгээд ч би гэрийнхэндээ Лос-Анжелесын тийм ч уянгалаг бус
учралуудынхаа тухай яриад байх сонирхолгүй хүн.

Тэгсэн мөртлөө, эрхэм хүнтэй болж байгаа эсэхийг минь асуусан эмээгийнхээ имэйлд “Би
нээрээ нэг хүнтэй болзож байгаа” гээд хариулчихсан л юм. Интернетэд өөрийн гэсэн бизнестэй,
хэд хэдэн гадаад хэлээр ярьдаг, Африк, Европ, Америк хооронд байнга аялдаг - миний
сонирхлыг татах болсон олон шалтгаан дундаас нэг нь энэ, тийм хүн.

"Харьяалагдах" гээч сонин мэдрэмжийг дотроо чимээгүйхэн үгүйлж явснаа тэнгис далайн
тэртээх Лос Анжелес рүү нүүж иртлээ төдийлөн ухаараагүй явжээ. Аав минь орос хүн, харин би
ээжийнхээ төрөлх нутаг Монголд төрж өссөн. Монголд байхад минь эрлийз гээд гайхаж,
сониучирхсан харц элбэг байлаа. Зөрөөд өнгөрөхөд цоо ширтэх бол энүүхэнд.

Амьдралдаа анх удаа, төрсөн нутгаасаа түмэн бээрийн алсад, олон өнгө холилдсон Лос
Анжелест л би “өөрийн хүн” шиг ууссан нь егөөтэй гэмээр. Хэн ч надруу улаан цайм ширтэхгүй.
Намайг ихэвчлэн “Америк” эсвэл “Хавай”(энэ таамаг Америк боловсролын алдааг илтгэх жишээ
гэлтэй ) хүн байх гэлцэнэ. Андуурсан гэдгээ мэдээд эвэртэй туулай үзсэн мэт “Тэгээд чи
хаанаас ирсэн юм? Харийн төрхтэй юмаа” гэлцэнэ.

Асуултанд нь хариулах үед яахаа мэдэхээ байж толгойгоо маажсаар хоцорно, учир нь ямар нэг
хайрцаг саванд багтаах гэтэл шингээчмээр ангилал бэлэн байдаггүй. Ялангуяа болзооны
аппликэйшн дээр энэ байдал ахин дахин давтагдана.

Т-тэй Тиндерт таарах хүртэл.

Байдаг л нэг уйтгартай “ Сайнуу хөөрхнөө” ч юмуу, эсвэл дургүй хүрэм “Чи хэн гээч вэ?”, эсвэл
нөгөө л “Уулзахуу”-гийн оронд тэр “Чиний нэрийг яаж зөвөөр дуудах вэ?” гэж асуусан юм.
Энгийн хэрнээ энэ асуулт яг л цэнгэг агаар мэт цээж дүүргэн орж ирсэн.

Уулзах цаг (Баасан гарагийн орой 6 цагт), газраа (тэр намайг ирж авахаар болсон) тохирсноос
хойш толгойд минь энэ үдэш хэрхэн дуусаж болох тухай, хүн амины хэргээс авахуулаад амар
сайхандаа жаргажээ хүртэл түмэн янзын төсөөллүүд эргэлдэж эхэлсэн.

Байрны маань үүдэнд тэр ирж зогсоод, машинаасаа гарч ирэн гэрэл цацруулсан инээмсэглэл,
дулаан тэврэлт бэлэглээд машины хаалгыг надад нээж өгсөн. Уулзаж байсан Лос-Анжелесын
уугуул болоод суугуул бүхий л залуусын 98%-с нь хавьгүй боловсон эелдэг санагдсан болохоор зүрх минь догдлоод л түргэн цохилоостой. Үерхдэг байсан хөвгүүдтэй маань - ихэвчлэн Мачу Пичуд даруулсан зураг, эсвэл үеэл, өрөөний найзынхаа нохой, мууртай цуг авахуулсан зургаар
Тиндерт гангардаг - зүйрлэхийн аргагүй жинхэнэ, өөрийнхөөрөө, бас сэтгэл сэргээм шинэлэг
байлаа. Таван хормын дараа гэхэд л бидний яриа Францын колоничлол, цагаачдын эрх болоод
үндэс угсаа хоорондын харилцаа гэх мэт гүнзгий сэдэв рүү хальсан байв.

“Хаана юу идмээр байна?” гэх мэт цаг үрсэн дэмий найрсаглалын оронд тэр өөрийнхөө дуртай
кофе шоп руу итгэл төгс явсан. Тэр үдэш юу хийхээ бүгдийг нь төлөвлөсөн байсан нь бас
туйлын шинэлэг гоё санагдсан гэж хэлье дээ. Кофены дараа Тай хоол, тэгээд Холливуд дах
уушийн газар очиж ууцгаасан. Хорвоогийн хамаг юмыг хамж шимж ярьсаар шөнийн 3 цаг
хүргэсэн. Тэр гэрт минь хүргэж өгөөд, би түүнийг орохыг урьсан, тэгээд бид үүр цайтал ярьсаар
л байсан.

Явсныхаа дараа ч гэсэн тэр уураг тархинд минь орж суучихаад би унтаж чадахгүй байлаа.

Энэ шохоорхол үнэхээр ер бусын байв.

Тэр бас надтай адил Лос Анжелест бүхнийг хоосноос эхлүүлсэн гадаад хүн гэдэг нь нөлөөлсөн
юм болов уу? Монгол чинь Африкт байдаг билүү? Чи хятадаар ярьдаг уу? гэх мэт эв хавгүй
асуултыг алгасаад, элдвийн стереотип гэж санаа зоволгүйгээр энгийн харилцаж, геополитик
мэдлэгээ хуваалцах нь надад таалагдаж байлаа.

Үүнийг л харьяалагдах мэдрэмж гэдэг байх даа.

Тэр яг л бодол санааг минь далдаас унших мэт ер бусын мэдрэмжтэй нь түүнд татагдах
сэтгэлийг минь улам өрдсөн байх. Түүний хурц, нарийн оюун ухааныг анзаарах тусам өмнө нь
өөр хэн ч ингэж сэтгэлийг минь татаж байгаагүй юм билээ. Гадаад төрхийг минь хуурай,
хиймлээр магтахын оронд тэр оюун бодлыг минь үнэлдэг байв. Асуугаагүй, өөрөө ч ухаараагүй
хэрнээ дотроо бодож явсан асуултанд маань хариулж бичих нь бас таалагддаг байлаа : “Сайн
уу, би ойрд таг байсан, гэхдээ чамайг мартаагүй шүү. Ажил аймаар их, тэхдээ л үргэлж чамайг
бодоостой. Маргааш хоолонд орох уу?” гэх мэт.

Нэг орой бид Пасифик Көүст хурдны замаар давхиж Пеппердин Их сургуулийн (миний төгссөн
сургууль) Хэрос цэцэрлэгт хүрээлэнд очив. Номхон далай болон Малибу эрэг их үзэсгэлэнтэй
харагддаг, их сургуулийн хотхон дотроо хамгийн өндөр цэг нь. Тэр шөнө, зэрэгцэн суугаад үүх
түүхээ ярилцангаа одтой тэнгэрийг ажин суухад, амьдрал яг л кино шиг санагдаж байж билээ.
Ер бусын бөгөөд намуун зөөлөн. Тэр намайг чанга тэврээд духан дээр минь үнссэн. Өөрийн
өмнөх учралуудаа, яагаад болж бүтээгүй тухайгаа, би өөрийнх нь амьдралд ямар сайн зохицож
тохирч байгаа тухай ярьсан. Хамтдаа явж болох аяллуудыг төлөвлөж, цуг үзэх TED яриаг
сонгож, дэмжиж оролцох тэмцэл, хөдөлгөөнийг ярилцсан. Хэзээ ч биелэхгүй ирээдүйн тухай
амлалтууд байлаа.

Тэр үдшээс хойш тун удалгүй бараг өдөр бүр уулздаг байснаа больж, мессеж бичих, залгах нь
онцын тодорхой шалтгаангүйгээр эрс цөөрсөн. Ажлын шугамаар тун их аялж яваа учраас гэж Т
тайлбарладаг байв. Яг тэр үеэр би хагалгаанд орсон өөр нэг эмээгээ асрахаар Монгол руу
хэдэн долоо хоног явж таарлаа. Лос Анжелест очсон хойноо уулзалдъя гэж Т Коста Рикагаас
мессеж илгээсэн байв.

Цаг зав их байсан тул Инстаграм ухаж ямар нэг тайлбар хайлаа. Хамгийн сүүлд уулзаж байсан
гэж таамагласан эмэгтэйг олов. Сүүлийн хэдэн жилийн турш Т-тэй цуг авахуулсан зургаа
оруулсан байсан юм. Гэхдээ яг надтай болзож байх үеийн зураг бол байгаагүй л дээ. Хэсэг
хугацааны дараагаас Т-тэй хамт байгаа зургуудыг дахин тавих болов. Тэр хоёр эргээд нийлсэн
юм болов уу? Эсвэл ерөөсөө салаагүй байсан ч юм болов уу?

Үнэндээ юу болсныг би хэзээ ч олж мэдээгүй, Т-тэй дахиж уулзаагүй болохоор.

Хамгийн сүүлд, хэдэн сарын дараа тэр над руу нэг мэнд мэдсэн, би хариу бичээгүй.

Би хайр сэтгэлтэй учирч үзсэн, гэхдээ энэ удаагийнх шиг ийм гүн гүнзгий, уураг тархиараа
холбогдсон хүн урд хожид хэзээ ч байгаагүй. Тэр элдэв хаяг шошго, хайрцаг савлагаагүйгээр
жинхэнэ намайг олж харж чадсан.

Чин үнэн гэвэл, би дахиж мөддөө эмээтэйгээ хуваалцах хайр дурлалын түүхтэй учрахгүй байх
аа даа.

Remember the 2022 /Art Gallery/

2022 оныг өөрийнхөөрөө, хүссэнээрээ, дүүрэн өнгөрөөж чадаж байгаадаа баярлаад.

Санаанд үлдэхүйц үзсэн харсан дуулснаа тэмдэглэе гэж бодов.

Биен дээрээ будаг түрхэж байгаад зурдаг уран бүтээлч. Содон, өвөрмөц. Зургуудын тайлбар нь бүр сонирхолтой санагдаж бсан.

Хавар дулаараад, ажлаа тараад шууд харимааргүй гэгэлздэг үе байдаг даа. Уг нь УБ-д амьдрахын давуу тал нь уруу татаад уулзах найз ойрхонд байдагсан, гэхдээ тавдах өдөр бол үнэндээ олдохоо больсон байналээ. Тэгээд ганцаараа ч хамаагүй, хаана ямар үзвэр бн гээд хайтал АНУ-д амьдардаг зураачийн үзэсгэлэн Занабазарын нэрэмжит музейд гараад дуусч байхтай тааралдаж, хаалгаа барихынх нь өмнөхөн очиж үзсэн. Замдаа бас бороонд хальт норсон, чийг үнэртээд л рома байсан нь санаанд үлджээ. Абстракт Экспрессионизм гэдэг төрөл. Тод өнгөнүүд, шууд энэ тэр гээд хэлчих боломжгүй хэлбэр дүрсүүд нь оньсого шиг, гоё санагдсан.

Намар дөхсөн, налгар дулаахан өдөр, цайны цагаараа БлүМонд байдаг Norphei Gallery очиж үзсэн "Мy Ulaanbaatar". Зураачийн нэр С.Пүрэвхүү. Өдөр бүр хардаг гудамж, талбайгаа гоё өнгө, тосон будгаар харахад уярам, сэтгэл хөдлөм бсн. 

Бас л Хаан Галлерид. Д. Азжаргал гэдэг зураачийн үзэсгэлэн. Шүдний эмнэлгээ сольсоны ачаар энэ галлерид очих жим тасрахгүй нь бололтой. Орчин үеийн хүмүүсийн амьдралаас салгахын аргагүй болсон элементүүдийг сэдэв сэдвээр нь цохон онцолж зурсан, гоё шийдэлтэй, гоё өнгөтэй /би ер нь тод өнгөнд нүдээ өгчихсөн хүн/ зургууд. Шүдний эмнэлгээ сольсон тухай түүхийг "бүх юм" дууссаны дараа тусад нь жич бичнээ. 

Далай доорх амьдрал ч юмуу, бороон дуслууд бөнжигнөх мэт арга барилаар зурдаг залуухан зураач А.Дөлгөөний үзэсгэлэн. Уусах, сарних, хоромхон зуур гэрэлтээд мартагдах мэдрэмж...

Уйлмаар

 Яг одоо, уйлмаар романтик цас хаялж байна.

Уйлах болон гуниглах, бусад олон мэдрэмжийн нэгэн адил, хүнд үе үе төрж болох, байх л ёстой зүйл бизээ. Би дунджаар сардаа нэг удаа асгартал уйлах хэмнэл, хэрэгцээ байдаг. Өнөөдөр яг тохироо нь бүрдсэн байна, даанч нэгд ажил дээрээ бн, хоёрт орой жүжиг үзнэ, тэхээр нүдний будгаа арилгамааргүй. Хүссэн үедээ, хаа байгаа газраа уйлах нь хүртэл боломжгүй болчихдог томчуудын амьдралаа гэж... 

Систем дээр planned maintenance/төлөвлөгөөт засвар үйлчилгээ гээд хийгддэгэрхүү л юм даа. Хааяадаа төлөвлөөгүй байхад шууд асгарах үе бас байнаа. Уйлсны дараа цээж цэлмээд, сэтгэл онгойгоод, бүх асуудал яг restart хийсэн компьютерийнх шиг хэсэгтээ далд орж, тархи = CPU сэнгэнэтэл дээд хүчин чадлаараа ажиллаж эхэлдэг :) Гэснээс аливаа техникийн асуудлын 80% нь унтраагаад асаахад шийдэгддэг. Уйлсны дараа бас сэтгэлийн ачааны 80% нь хөнгөрсөн мэдрэмж төрдөг байх шүү бараг. 

Гуниглах ба гутрахын ялгааг мэдэрдэг болсон бнлээ. Миний хувьд сэтгэл гутрал ихэвчлэн тодорхой шалтгаангүй, хэзээ ч дуусахгүй мэт, хамаг бие дээр хүнд жингээрээ дараад байх мэт чадал барсан мэдрэмж байдаг бол, гуниглах нь яг юунаас болсон бэ гэдгээ мэддэг, эхлэл өрнөл төгсгөлтэй, бас бараг enjoy хийчмээр хөнгөхөн байдымшиг. 

Өнөөдөр харин жоохон "холимог хуурга" байна уу даа. Гуних шалтгаан хэд хэд байна. Эхлээд мэдээж цас хаялж буй нь. Удаах нь уржигдар тааралдсан эртний танил минь. Хальт гэгэлзэж, догдолж, хамтдаа хуваалцсан дурсамжийн чихрээ хааяа нэг амталж явсан хүн. Эрс өөрчлөгдсөн дүр төрхөөс илүү, дотор хүн нь танигдахын аргагүй шал ондоо болчихсон нь гунигтай. Хэн нэгний буруу биш, угаасаа л амьдрал гэдэг ийм. 

Моддын дээр цас орно

Өнгө нь хувирсан сүүлчийн навчис

Өвдөж байгаа болвуу, гуниглаж байгаа болов уу?

 

Агуу их нам гүм - цас

Агуу их нам гүм - цас

Агуу их амьдрал - нулимс

Агуу их үхэл - намар

Аль алинаас нь би харцаа салгаж чадахгүй нь

Моддын дээр цас орно

Зүрхнээс нь минь нэг нэгээрээ одож буй хүмүүсийн төлөө

Навч шиг тасран одож буй тэдний төлөө

Зүйрлэшгүй их шаналсан минь өчигдөрийнх, зуных ...

Моддын дээр цас орно

Харин одоо цээжинд минь аль хэдийнээ гэрэл

Хачин нам гүм цас моддын дээр

 

/Л.Ө./

Энэ шүлгийг 10 жилийн өмнө бас оруулж байжээ. Мартсан байна. Давтаал оруулчиж. Мартагдах, давтагдах, ижил мөртлөө өөр мэдрэмжүүд. Цас орох бүрт санагдаад байхгүй хэрнээ 10 жилийн зайтай санагдах хэн нэгэн. Дахиад хэдэн удаа ийм цас орох бол, дараа нь би гэдэг хүн хумхын тоос болох бол ккк.  

Soulmate

 Энэ нэрээр блог бичиж эхэлснээс хойш нэгэн "жаран" өнгөрчээ :p

Яг тодорхойлж хэлж мэдэхгүй мөртлөө гоё санагдаал блогоо нэрлэж байлаа. Саяхан подкаст сонсож байтал Сексцагаанбогд /тухайн үеийн/ найз охинтойгоо soulmate-г ингэж тодорхойлсон гэнэ :

Physically, emotionally, mentally f*ck болж чадаж бвал...

F*ck гэдэг үгийг хэрэглэсэн л болохоос, холбогдож, ойлголцож, нэгдэж чадаж байвал soulmate. Бие махбод, сэтгэл зүрх, оюун ухаанаараа... 

Мэдээлэл технологи, холбооны онолоор бас тайлбарлаж болох юм бнлээ. Холбоо харилцааны 7 давхарга буюу 7 layer гэж байдаг. Доод хэсэг нь physical, дээшлэх тусмаа logical. Олон layer-р холбогдох тусам бат бөх харилцаа байдаг. Physical layer нь энгийн бүтэцтэй, hardware-тэйгээ нягт холбоотой байдаг бол дээшлэх тусам илүү ярвигтай, олон төрлийн протоколууд холилдох ба resource management, алгоритм, тархи толгойгоо ажиллуулах шаардлага ихэсч ирнэ. Харин software учраас уян хатан, ямар нэг hardware-с хамаарал багатай. 

Он цагийн явцад технологи үргэлж шинэчлэгдэж, харилцан зөвшилцөж, холбоогоо үргэлжлүүлэхийн тулд зэрэгцээд л өөрчлөгдөх хэрэгтэй болдог. Нэг тал нь хуучнаараа үлдчихвэл холбоос тасрах эрсдэлтэй. Цуг байгаа хэрнээ ганцаардах, яриад байгаа хэрнээ өөр өөр хэл хэрэглэж байгаа мэт үл ойлголцох, сэтгэл зүрх эсвэл оюун ухаан хоосон зайд тэмтчих мэт мэдрэмж... Холбоо тасарчаад байхад огт анзаарахгүй яваад байдаг нэг тал бас байх...

100% soulmate, насан туршийн soulmate гэж байдаггүйтэй аль хэдийн эвлэрсэн. Тухайн цаг мөчид, орон зайд, 51%-с дээш ойлголцол байхад л хаваажид байх. Үлдсэн орон зайг дурсамж, ном уран зохиол, дуу хөгжим, нийгмийн бусад харилцаа нөхөж явдаг юм шиг.

бичихүй (Charles Bukowski)

 бичнэ гэдэг ихэнхдээ

чиний болоод 

боломжгүй зүйлсийн хоорондох 

цорын ганц зүйл байдаг.

уух юм ч,

эм хүний хайр ч,

эд баялаг ч түүнтэй

эгнэхгүй.

бичдэг л бол

бичихээс өөр юу ч чамайг

аврахгүй.

хана туурга

нуран унахаас,

хашиж хүрээлсэн сүрэг олон

халдаар ирэхээс

тэр л чамайг

хамгаална.

харанхуйг тэр л

давж гарна.

бичнэ гэдэг

туйлын ганц сэтгэлзүйч,

бүх бурхны дотроос

хамгийн өгөөмөр бурхан юм.

бичнэ гэдэг

үхлийг ээрэгч,

бууж өгөхийг үл мэдэгч юм.

бичихүй нь

өөрөө өөрийгөө шоолон инээгч,

өвдөлт зовиураа 

өрөвдөн баясагч юм.

бичнэ гэдэг

сүүлчийн горь найдвар,

эцсийн ганц тайлбар юм.

өөр юу ч биш,

ердөө ийм л юм.

Нэрийг нь зөндөө сонсож байсан мөртлөө тойроол яваад байснаа, булшин дээрээ "Битгий хичээ" гэж бичүүлсэнд нь болоод л уншмаар санагдаж эхэлсэн. Яг одоогийн үзэл санаатай маань таараад байгаа болохоор. 

Бичиж шальдаггүй ч гэлээ, бичихүйн үйл явц өөрөө миний хувьд яг л боломжгүй, ойлгомжгүйтэй холбох гүүр, эцсийн найдлага, сүүлчийн тайлбар мөн билээ. 

Дотно яриа

"Мэнд" гээд эрүүл мэндийн чиглэлтэй аппликэйшн, бас имэйл лист байдаг. Хүмүүстэй дотно яриа үүсгэхдээ асууж болох асуултуудыг нь эндээ хадгалах гээд аваад ирлээ.

Дотносол гэдэг цуг өнгөрүүлсэн цаг хугацаанаас биш, хуваалцсан дотно яриа, нандин дурсамж, ойлголцлоос илүү их хамаардаг байх. Хариулах гэж биш ойлгох гэж сонсвол "сонсох чадвар" нэмэгддэг гэнэ шүү. 

Ямар төрлийн асуултаас эхлэх вэ?

- Нээлттэй: Таныг ямар кино хамгийн уйлуулсан бэ? Яагаад?

- Өнгөрсөн: Таны хамгийн дурсамжтай мөрөөдөл юу вэ?

- Одоо: Танд найзуудын хувьд хамгийн чухал зан чанар юу вэ?

- Ирээдүй: Өөрийнхөө ямар зан чанарыг өөрчлөхийг хүсэж байна вэ?

- Хэрэгцээ рүү чиглэсэн: Би яг одоо танд яаж тусалж чадах вэ?

Гүнзгий яриа эхлүүлэхэд тань туслах асуултын жагсаалт. 

1. Та 90 насандаа ч эрхэмлэх ямар зан чанартай байхыг хүсэж байна вэ?

2. Ямар ном танд хамгийн их нөлөөлсөн бэ?

3. Яг одоо таны №1 зорилго юу вэ?

4. Таны хамгийн сонин дадал зуршил юу вэ?

5. Өөрийнхөө юунд хамгийн их дуртай вэ?

6. Таны давж гарахыг хүсдэг айдас тань юу вэ?

7. Таны үлгэр дуурайлал болсон хүн хэн бэ?

8. Хүүхэд байхдаа ямар зохиолд дуртай байсан бэ?

9. Ямар эшлэл танд урам зориг өгдөг вэ?

10. Таны гаргасан хамгийн том амжилт юу вэ?

11. Та сургуульд байхдаа ямар хичээлд дуртай байсан бэ?

12. Таны сонирхол 10 жилийн өмнөхөөс өөр байна уу?

13. Таны зан байдалд хэн нэгэн хүн нөлөөлсөн үү?

14. Хүнд тусалж байсан дуртай дурсамж тань юу вэ?

15. Хүүхэд байх үеийн хамгийн түрүүнд санаанд тань буусан дурсамж вэ?

16. Танд байнга зүүдлэгддэг хар дарсан зүүд байдаг уу?

17. Хэрэв танд цаг хугацааны машин байсан бол хэдэн он руу аялах байсан бэ?

18. Хэрэв та дэлхийн хаана ч очих боломжтой байсан бол хаана оройн хоолоо идэх байсан бэ?

19. Та нэг өдрийн турш ямар амьтан болохыг хүсдэг вэ, яагаад?

20. Хэрэв танд яг одоо зургийн хэрэгсэл байсан бол ямар зураг зурах байсан бэ?

21. Та амжилтыг хэрхэн тодорхойлдог вэ?

22. Та хэн нэгэнтэй холбогдсон гэдгээ яаж мэддэг вэ?

23. Таны хувьд хүн төрөлхтний түүхэн дэх хамгийн чухал үйл явдал юу вэ?

24. Хүн байх талаар таны олж мэдсэн нэг үнэн гэвэл юу вэ?

25. Ирээдүйн тухай бодоход юу таныг түгшүүлдэг вэ?

26. Яг одоо тайван байхад тань туслах зүйл юу бол?

27. Таны даван туулсан хамгийн том сорилт, бэрхшээл юу байсан бэ?

28. Өөртөө эргэлзэж байгаа үедээ юу хийдэг вэ?

29. Таныг юу хамгийн их стресстүүлдэг вэ?

30. Амьдралын тань хамгийн сайхан өдөр ямар өдөр вэ?

31. Та ид шидэд итгэдэг үү?

32. Юу таныг ганцаардуулдаг вэ?

33. Хүн төрөлхтөн сүнсэн биетэй гэдэгт та итгэдэг үү?

34. Таны хэнд ч хэлээгүй нууц юу вэ?

35. Таныг амьд гэдгийг мэдрүүлдэг зүйл юу вэ?

Та яг одоо дээрх асуултаас зөвхөн нэгийг л сонгож яриагаа эхлүүлэх гээд нэг үзээрэй.

Хамгийн чухал нь энэ амьдралд

Намар ирээд хаалга тогшиход гэнэт ухаан орж блогоо санав. Хүссэнээрээ, өөрийнхөөрөө, гэхдээ бусдад гай төвөг удахгүй амьдрах нь л хамгийн чухал юм гэдгийг ойлгосон улирал байлаа. Бас тэгж амьдарч эхэлсэн жил. 2022 онд их баярлаж байгаа шүү (Он жилтэй, улиралтай, өдөр гаригтай мэндэлж, ярьж, талархдаг болтлоо мэдрэл муудсан хүн :р)

Зуны сонин гэвэл, зөндөө олон шинэ, хийж үзээгүй зүйлсээ туршиж амжуулсан. 

Каяак завинд суусан, завьтайгаа хөмөрч голын ус руу бүхлээрээ унасан, тэхдээ инээсээр гарч ирсэн. Бикини өмсөж зургаа авахуулсан, тэрийгээ ФБ дээр тавьсан. Бразилиан вакс гэдгийг хийлгэж үзсэн. Вибратор худалдаж авсан, fishnet трико өмсөж үзсэн, тайчигч хөвгүүд ба саарал гудамж гээд дуун дээр гардаг зөвхөн эмэгтэйчүүдэд зориулсан стриптиз бааранд орж үзсэн /sorry for +21 content :D/

Цусаа өгсөн, эрхтэний донороор бүртгүүлсэн. Энэ жил уншихаар зорисон номынхоо тоог давуулан биелүүлсэн, жингээ санасандаа хүртэл буулгасан. UB Comedy тоглолт үзсэн, үхтлээ инээсэн, 8 км гүйж чаддаг болсон, эгэмний ястайгаа учран золгосон. Толинд хараад өөртөө таалагдах, өмссөн хувцас барихгүй чихэхгүй орох чинь бас их гоё мэдрэмж байдын байна. 

Янз бүрийн байдлаар олон шинэ хүмүүстэй танилцаж, ярилцсан. "Алдагдсан холбоос" номон дээр сэтгэл гутралаас гарах нэг гол арга нь хүмүүстэй "холбогдох" гэж бичсэн байдаг. Холбогдох гэж яг юуг хэлэх бол? Ямарваа нэгэн байдлаар танидаг болох бол нэг хэрэг. Тухайн хүний хэлсэн үг, хийсэн үйлдэл нь сэтгэлд хүрээд, санал болгосон дуу, кино, ном, үйлчилгээ гэх мэт зүйлсийг нь туршиж үзэхэд надад ч бас таалагдах, тэр нь миний амьдралд ул мөрөө үлдээж, эерэг өөрчлөлт авчрах -  үүнийг л "холбоос үүсэх" гэж ойлгож болох юм шиг... Би өөрөө ч хэн нэгний хэлсэн, санал болгосонг нь илүү анзаардаг, сонгохдоо дуртай байдгийн бнлээ. Бүх юм санамсаргүй учрал байдаг chaotic  энэ ертөнцөд, жижиг сажиг зүйл дээр ч болтугай хувь тавилангийн тохироо, цаанаасаа зурсан зургийн дагуу болж байна гэх мэдрэмж нь гоё. 

Уулзах ёстой хүмүүс л уулздаг. Хүмүүс чамд ямар нэг сургамж, эсвэл дурсамж бэлэглэх гэж л тааралдсан байдаг гэх мэтээр ярьдаг даа. Гэхдээ хэн нэгэн "агуу оршихуй" 7 тэрбум хүний хэнтэй таарч ямар учрал тохиохыг зохицуулаад сууна гэхээр худлаа бгааз дээ. Тэгээд бодохоор санаандгүй тохиолдлоор зөрөөд, шүргээд өнгөрсөн хүмүүсээсээ дурсамж, сургамж, ямарваа нэгэн сайн сайхан зүйлийг өөрт шингээгээд авч үлдэж чадвал тэр хүмүүстэй тааралдсаны хэрэг гарах юм шиг. Өчүүхэн гэлтгүй, ганц ч болтугай сайн зүйлийг нь анзаарч авч үлдэх сэрэмж, ухаан, хандлагатай л байя. 

Хамгийн чухал нь энэ амьдралд 

Хашхираан дундаас борооны чимээг сонсох 

Хөгжим тоглож байхдаа гунигаа дэлгэж сурах 

Хүүхдүүдэд амьдрал ид шидтэй гэдгийг хэлэх 

Хамгийн чухал нь энэ амьдралд 

Хачин чимээгүй нам гүм оршин тогтнох 

Тогтоол ус шиг бүдэгхэн харцандаа л үнэнийг хадгалж 

Тодоос, тод нүд бүхний анирыг эвдэх! 

Хамгийн чухал нь энэ амьдралд 

Харандаагаар үсээ шууж ханцуйгаа хойш шамлан 

Халуун гунигт ертөнц рүү гараа дүрээд түлэгдсэн байсан ч 

Хайчны үзүүр шиг иртэй залуу насаа мөнхөд магтах 

Хамгийн чухал нь энэ амьдралд 

Халдашгүй гүнийн ертөнц бүтээх 

Өөрийн дотор орших жинхэнэ хорвоогоо 

Өрөөл бусдаар сүйтгүүлэхгүй эрхэмсэг амьдрах! 

Хамгийн чухал нь энэ амьдралд 

Хадаасаар өлмийгөө цоолох зоригтой байх 

Тавхайнаас урссан цусаараа амьдрал зурах 

Тааварламгүй тийм шаналант өдрүүдийг тэсэж үлдэх! 

Хамгийн чухал нь энэ амьдралд 

Хайр л бидэнтэй үлдэнэ гэдгийг санах 

Халаасан дахь сүүлчийн задгай мөнгөөрөө 

Хажуу хөршийнхөө жаалд чихэр авч өгөх! 

Хамгийн чухал нь энэ амьдралд 

Хайлмаар, царцмаар сайхан сэтгэлтэй байх 

Эрх чөлөө бол зүгээр л нигүүлсэл болохыг ойлгох 

Эдгэшгүй, дуусашгүй зовлон үгүй гэдэгт итгэх! 

 Э.Бүжинлхам

Hyperactive

 Хэд хэдэн хүнээс хайпер актив юм гэдэг үг сонслоо. Бүр "human Хамрын хийд" гэсэн :) 

Нэг талаас, алдагдсан, өнгөрсөн цаг хугацааг нөхмөөр, амжуулмаар юм шиг санагдах хүсэл, нөгөө талаас аяндаа ундарч гараад байгаа энерги хоёр нийлэхээр тэгээд ердийн үеэсээ арай л илүү идэвхтэй амьдраад байх шиг байна. Хамгийн гол нь үүндээ өөрөө маш их баяртай. Үүн дээр нэмэрлээд яахав нэг guilty pleasure авдаг арга олсон. Тэхдээ хэлкү нууц :) Тэр бүр нэмж эрч хүчтэй болгоод байгаан. 

Юу юу хийгээд бн гэвэл, ном уншиж (зарим нь францаар), бассейнд сэлж, ууланд авирч, дугуй унаж, гүйж, өдөрт 20к алхаж, 108 мөргөж, дээрээс нь мэдээж ажлаа хийнэ, ээжийн үүргээ гүйцэтгэнэ. Мэдээж өдөр бүр биш л дээ. Аан бас завсарлагатай мацаг барьж байгаа. 16:8-с эхлээд одоо заримдаа бараг 20:4 хүрчихсэн явж байгаа. (Intermittent fasting гээд 16 цаг юм идэхгүй, 8 цаг л идэх гэх мэтээр барьдаг мацаг) Энэ тухай Obesity code (Jason Fung), Таргалалтын анатоми (Ж.Хулан, АНУ-д амьдардаг доктор), Гэдэс (Германы эмч Giulia Enders) гэх зэрэг номуудыг уншсаны үндсэн дээр нухацтай бодож байж эхэлсийн. Ер нь цаадах чинь overthinker шд. Юу юуны туханд хүрэлгүй өлсөөд эхлэхгүй. Өлсөх нь сайн гэдгийг хүлээн зөвшөөрөхөд хугацаа, тархиа сэнхрүүлэхэд ШУ-ны бодит нотолгоо их хэрэгтэй байсан л даа. Идэх юмнаасаа л гол таашаал авч амьдарч ирсэн олон он жилүүдийн дараа ялангуяа.

Yoshinori Ohsumi гээд японы микробиологич autophagy буюу эсүүд хуучин, хөгшин эд эсээ идэж, шинийг төлжүүлэх процессын тухай судалгаагаараа 2016 онд Нобелийн шагнал авсан юм байна лээ. ФБ-р явдаг постод итгэдэггүй хүний хувьд биечлэн fact check хийсийн. Autophagy илүү эрчимтэй явагдахын тулд 1. Мацаг барих 2. Кето дэглэм 3. Идэвхтэй хөдөлгөөн энэ гурав их чухал юм байх. Миний хувьд идэх юмныхаа төрөл зүйлийг хорихын оронд цагийг нь багасгах илүү тохиромжтой байгаа. Тэгээд давуу тал нь эрч хүч маш ихээр нэмэгддэг юм байна. Бүр гайхмаар. Өмнө нь ядарч байна гэж идээд л, гутарч байна гэж идээд л, яг өлссөндөө ч биш зүгээр craving food учраас л иддэг байсан. Идсэнийхээ дараа улам ядраад, улам гутраад, дахиад дараачийн амтны эрэлд гардаг байж. Одоо тэгэхгүй болохоор бие хөнгөрөөд, сэтгэл санаа ч сэргээд, гоё болоод байгаа. Хамгийн гол нь дарагддаггүй байсан хоолны дур хүсэл аяндаа буураад ирэхээр урт хугацаандаа ч гэсэн иймэрхүү байдлаар амьдарч болмоор санагдаад, найдвар төрөөд л байна. 

Арваад жилийн дараа алга болсон эгэмний ясаа эргэж олох юм шиг байна. Одоогоор дөнгөж цухуйж л байгаа :))

Relapse & recovery or "renaissance"

 Мундаг бгаа гээл гайхуулаад бсн чинь буцаад унааск. Донтолтонд автсан хүмүүсийг эргээд нөгөө юмаа хэрэглэж эхлэх үед relapse гээд бдг. Сэтгэл гутралыг бас ингэж хэлж болох бх. Хамгийн гол нь нойр, бас хүүхдүүдийн эрүүл мэнд юм бнлээ. Хоёр бага ханиад хүрээд халуураад, олон шөнө нойр дутуу явангуут шууд уналт... Түгшүүр, санаа зовнилт, өөрийгөө буруутгах, голох, цөхрөх гм хамаг сөрөг мэдрэмжүүд дээр дээрээс дарж унаал. Өмнө нь бол тэр мэдрэмжүүддээ дарлагдаад учраа олдоггүй бсн, одоо харин яг яагаад бгааг мэджийсэн болохоор аль болох автахгүй, дийлдэхгүй, өөрт таарах арга хэмжээнүүдээ аваад тэгсгээд гайгүй сэргэсэн. 

Сая анзаарлаа, "сэтгэл гутрал" гэсэн гарчигтай бичвэрийг crush, sex гэх мэт гарчигтай бичвэрээс хэд дахин олон хүн уншсан байв. Хайлтын системээр дамжиж орж ирсэн бх гэж бодлоо, тэр чинээгээр энэ асуудал олон хүний зовлон болж бгаа бололтой. 

"Зовлон яг вирус шиг. Хаа ч отож байж мэднэ. Хэнд ч, хэзээ ч, юу ч тохиолдож болно. Их уншдаг хүн бол вакцин хийлгэж байгаатай яг адилхан, амьдралын бүх асуудлыг "амьд мэнд" шиг даваад гарчих сэтгэлийн тэнхээг зүрхэндээ, тархиндаа суулгаж, өөрийгөө дасгалжуулж байдаг"

Сэтгэлийн тэнхээ буюу сэтгэлийн дархлаагаа л сайжруулахаас өөр гарцгүйм. Сэтгэл гутралын эсрэг вакцин бол унших гэж миний хайрт Л.Ө. маань ярилцлагадаа хэлсэн бнлээ. Номын баяр дээр үнэгүй тараагдаж байсан сэтгүүл дээр ийм эрдэнэ шиг ярилцлага байна гэж хэн санах билээ. Би анзаараагүй өнгөрсөн бсн, манай найз надруу зургийг нь дарж явуулсын. Sharing is caring, уншаагүй хүн байвал уншаасай гээд, бас хадгалах гээд эндээ тавив.

Олон краштай байх ч бас нэг вакцин юм шиг. Миний крашууд бүр тоогоо алдсан. Өчигдөр л гэхэд нэг крашаа араас нь баахан харлаа. Морин хуурч байсан чинь удирдаач болжээ тэр минь. Краш гээд зарлаж байх бас зүгээр юм, сошиал медиа дээр пост оруулсан чинь нэг дүү харчаад гарын үсэгтэй CD-г нь олж өгнө гэсэн, бас нэг хүн крашыг өөрийг нь tag хийгээд, түүнээс өөрөөс нь хариу коммент нтр авч үзлээ шд. Сэтгэл гэдэг оронзайг жижиг сажиг боловч happy feeling, happy memories дүүргэж байвал аштай юу даа тээ.

Өөр нэг вакцин бол гоё хүмүүстэй уулзах юм бнлээ. Чамайг хэн байсныг санадаг, дундын дурсамж хуваалцдаг, цаашдаа ч бас холбоотой баймаар тийм хүмүүстэй үе үе уулзаж байх. Уулзсаны дараа амьдралын элдэв асуудлыг арай өөр өнцгөөс харах шиг, бас хаанаас ч юм эрч хүч олж авах шиг санагдсан. 

Renaissance гэж бичсэн учир нь, зүгээр л энэ үгийн гарал үүслийг гэнэт ойлгоод. Ренессанс буюу сэргэн мандлын үе гээд байдаг даа түүхэнд. Франц үг юм бнлд, дахин төрөх гээд. Тэрийг л гэнэт ухаарснаа, тэрэндээ өөрөө баясаад. Тээл бичсиймөө :) Заримдаа миний одоо туулж бгаа үе, миний амьдралын ренессанс үе шиг сэтгэгдэл төрөөд бдг. Хүүхдүүд харьцангуй том болчлоо, хувьдаа сэтгэлзүйгээ ойлгоод хямралаа давах аргад суралцаж бн. 40 насанд амьдрал эхэлдэг гэдгийн арай өөр хувилбар буюу одооноос эхлээд өөрийнхөө хүсч буй амьдралыг тодорхойлоод түүгээрээ амьдрах боломж, эрх чөлөө нээгдэж буй цаг хугацаа юм шиг санагдаад.