Бид яг ном шиг. Ихэнх хүмүүс гарчиг, хавтсаар минь дүгнэдэг, цөөнх нь зөвхөн өмнөх үг уншаад л өнгөрдөг, олонхи нь бусдын бичсэн шүүмжинд итгэдэг, үнэхээр тоотой цөөхөн нь л доторх агуулгыг уншдаг. Харин номонд цуг түүх бичилцэж, аль нэг дүр нь болж үлддэг нь үнэхээр тоотой, бас жинхэнэ дотно нэгэн л байдаг.
Номын шинэ бүлэг... зарим дүр нь хасагдаж, холдож, бас зарим нь ойртож, ганц нэг шинэ дүртэйгээр үргэлжлээд л... Дараа гэж хойш тавилгүй амьдарч амжих гэж яарсан хэвээр. Гэхдээ бас заавал гэж зүтгэх, хүчлэхээ больсон. Боломжийг үл алдах, бүтсэнгүй гэж үл харамсах. Гэгээрээд байгаа юм байх даа :)
Өчигдөр 2 хуудас захиа бичив. Гараар. Уншсан хүндээ ямар санагдсан юм бүүмэд. Өөрт лав бөөн ностальги. Авахаас илүү өгөхдөө дуртай хүн юм. Өгч чадах зүйлсээ бүрэн зориулж чадсан гэдэгтээ сэтгэл ханадаг.
Нөхөр гадаад руу яваад 3 сар өнгөрч байна. Тэндэх орчин нөхцөл, бүх юм нь сэтгэлд нь нийцэж байгаа бололтой. Архи уух нь багассан гэсэн. Ядаж л энд байсан шигээ живтлээ ууж донтох нь больсон гэсэн. Гэр бүлээ санахаас бусдаар сэтгэл санаа нь сайхан байгаа гэсэн. Надад ч гэсэн сэтгэл тэнэгэр сайхан байна. Цуг амьдарсан он жилүүдэд алдсан оносон аль аль нь байсан л биз. Юутай ч би өөрт байсан сэтгэл зүрхээ дүүртэл нь зориулсан, эргээд харахад харамсах зүйл алга мэт. Цаашдаа номын хуудас дээр ямархан түүх бичигдэхийг одоогоор хэлж мэдэхгүй, гэхдээ хэн хэн нь happy байгаад л happy байна :)
Энэ дууг non-stop сонсонгоо бичив.
