Өөрчлөлт бол амьдралын утга учир ём?

 "Өсөж дэвших бол байнгын, амьдралын туршид явагдах зорилго" гэсэн үг уншаад, амьдралын мөн чанарыг гэнэт ойлгочих юм ккк. Ямар өгөгдөл, орчин нөхцөлд төрсөн ч бай, аль чиглэл рүү хандсан ч бай, өөрийгөө (ур чадвар, эд хөрөнгө, гоо үзэсгэлэн, алдар цуу - you name it) болоод эргэн тойрноо сайжруулах гэж оролдох нь хүн болсны зорилго, цаашлаад амжилтын хэмжүүр, аз жаргал, сэтгэл хангалуун байдлыг мэдрэх түлхүүр болдог юм байна гээд базаад дүгнэчүүл арай л энгийн болчих уу?

Энэ тухай яг онгод орох үедээ бичиж амжаагүйгээс болоод ингээд таг зогсчихлоо. Онгод орох яг тэр торгон мөчид компьютер гарын доор, чихэвч чихэнд, дэлхий ертөнцийн цаг зогсоод зөвхөн би блогоо бичдэг тийм төгс ертөнц байдаг бол надаас мөн их уран яруу бичвэрүүд ундарна даа хаха.

Өнгөрсөн долоо хоногт зөндөө юм боллоо. Вийкэндээр гэртээ томоотой амарсан хэрнээ гэнэт хоолой цээжээр өвдөж эхлээд, 2дохоос эхлээд ажилдаа явж чадсангүй. Гэлээ гээд хүүхэд хүргэлт зогсох биш, өглөө оройд гараад явах бүрт хүйтэн агаар хүзүүг минь багалзуурдах мэт өвдөлттэй. Аль дээр үед биед орсон вирус 14 хоноод дархлаа унахыг далимдуулаад идэвхжинэ гэж байх уу? Минийхээр бол яг тийм үйл явдал болсон. Яагаад гэвэл гэрт надаас бусад нь бөөндөө өвдөөд эдгэцгээчихсний дараа юм.

Ажлын хөөрхөн бүсгүй байдаг, нүд нь гялалзаад хацар нь хонхойгоод инээдэг, гэтэл хөөрхий тэр минь 8 настай охиноо алдчихсан мэдээ дуулав. Одоо болтол итгэж чадамгүй. Агаарын бохирдол, эрүүл мэндийн тогтолцооны уналт, яг бодитоороо бүр иймдээ тулчихсан гэдэг гашуун үнэнтэй нүүр тулаад. Уг нь би утаанаас болж стрессдээд дууссан хүн, 10+ жил бухимдаад, эцсийн бүлэгт миний сэтгэцийн эрүүл мэнд л нэмэлтээр хохирох юм гэдгийг ухаарсан хүн. Тэгтэл гэдсэнд байхаас нь авахуулаад өсч торнихыг нь харж мэддэг бяцхан охин гэнэт үгүй болчихсон гэхээр, тэр их гай гамшиг яс маханд тултал мэдрэгдээд, бухимдал биш гашуудал, эмгэнэл болж хувирсан. Ээж нь яаж амьдын тамд унасныг, нүд нь урьдынх шигээ гялалзахгүйг, инээмсэглэл нь нүүрнээс нь арчигдсаныг бодохоор л өр өвдөх юм.

Юутай ч амьдралд үргэлжилсээр. Ус, бохирын хоолой, угаалгын машин гээд хэсэг манараад ард нь гарав. Ёолкоо үүрч оруулж ирээд, хоёр багатайгаа хамтраад зассан чинь унтраалга, разетка нь масслаад шаржигнаж дуугараад эхлэв. Засдаг хүн рүү ярьсан чинь шинийг аваад сольчих гэхээр нь, хэлснээр нь оролдоод үзтэл амархан юм байна гээч. Омогшоод, юу л бол юу хийчиж чадах юм шиг бяр чадал амтагдаад хаха. Одоо орны хөндлөн төмөр янзлуулах хүн олох хэрэгтэй байна. Эсвэл яршиг зүгээр матрасаа газар тавиад унтдаг ч юм билүү. Асуудалтай тулаад, шийдээд даваад гарсны дараах кайф, хүчирхэгжсэн мэдрэмж, өсөлт дэвшилт! Асуудлаа шийдэх бүртээ би өөрийгөө шинээр бүтээсээр...

Баавгай болохсон

Салхи гарахад утаа арилна, тэнгэр цэлмэнэ

Нулимс асгарахад гуниг нимгэрнэ, цээж онгойно...

Өглөө ажилдаа алхангаа цурхиран уйлав. Харанхуйд хэн ч харахгүй, сонсохгүй, үнэн тааваараа мэлмэрүүлсээн. Уг нь стресс түвшин ердийнхээс гайгүй эхэлсэн юм. Утсаа хол тавьж унтдаг болсных, нойр боломжийн ханасан, 5:40-ийн сэрүүлгээ хэдэн минут сонсож хэвтэж байгаад босч өглөөний цайгаа бэлдсэн. Хүү сайхан ааштай босч ирсэн, зарим өдөр бөөн уур сэрээд 

өглөөний уур амьсгал хурцадмал байдалтай эхэлдэг юм, өнөөдөр хаа очиж гайгүй байсан. 

6:45д хүүгээ автобусанд нь суулгаж өгчөөд буцаж орж ирээд охиноо дагуулаад гарсан. Охин эрхэлж нялхраагүй, тожигнотол алхаад өдөр өнжүүлэх рүүгээ орсон. Сургууль хүртэл нь 15 минут алхдаг, машинаар явахаар 45+ минут түгжирдэг. Уг нь байрныхаа машинд дайгдаад хэд хоног явж үзсэн, охин даарахгүй очих давуу талтай ч би цаашаагаа ажилдаа байнга хоцроод хэцүү байсан юм. Өөрөө машинаа барьж үзсэн, эхний өдрөө л хүний машин шүргээд 300к төлсөн, машин ч яамай хүн дайрчих болуу гэж айгаад хэцүү ➜ Өглөө оройны түгжрэл➜ Хоол хийх цаг оройтно➜Даалгаврын цаг оройтно➜Хүүхдүүдийн нойр дутуу ➜ Өглөө босох дайн гэх мэтээр муу гинжин урвал явагдаад байсымаа.

Өглөө харанхуйд алхахад хүйтэн, утаа хоёроос гадна замын энхэл донхол гэж айхтар бэрхшээл байдаг. Алхам бүрээ цэнэхгүй бол яарч яваад эвгүй гишгэхэд халтирах, бүдрэх, хагарах хугарах гээд осол заналхийлээстэй. Тэглээ гээд аажуу уужуухан алхах боломжгүй, болж өгвөл амжаад ажлынхаа унаанд замаасаа дайгдчих гээд гүйхээрээ шахуу явна. Гүйгээд ирсэн чинь ам мөлтөс хоцорчихсон байх үед...яг хажуугийн машин зүрх амаар гартал чангаар сигналдах үед... хэнд ч юм гомдоод гэнэт бөөн нулимс усан оргилуур шиг л ундарчихсан. Хамгийн гомдолтой нь, хандаж гомдох хүнгүй нь байсан байх. Хэнд ч найдахгүй, хэний ч гар харахгүй байж сурсан гэж бодсон, өөрийн мэдэлгүй хуримтлагдсан бухимдал, стресс, ядаргаа, өвдөлт бүгд холилдоод гэнэт тэсэрсэн байх. 

Уйлж уйлж аваад ажилдаа улаан нүдэлсээр орж ирээд, нүдээ хүрэн тенээр будсан чинь өнгөний зохицол дажгүй ч юм шиг :р 

Жаргалтай үедээ блогоо тоохгүй орхичоод, уйлангуутаа орж ирж бичиж нтр. Тэглээ гээд тунирхахгүй нь сайхан юм даа. Threads гээд апп руу хэсэг урвасан, гэхдээ тэнд жинхэнэ нэрээрээ орсон болохоор амны зоргоор бурж болохгүй юм.

Нойрны асуудал хэд хоног тарчлаасан шүү нээрээ. Яг унтах гээд зүүрмэглэж эхлэх үеэ утас маажиж өнгөрөөснөөс болоод нойр хулжаад үүрийн 4 хүртэл таг гөлийгөөстэй. Маргааш нь жинхэнэ тамын өдөр, ядарна, уцаарлана, тархи ажиллахгүй, бүх бие хөндүүр. Ханиадны эм уугаад унтдаг байсан, сүүлдээ үйлчлэхээ болив. Гэрт байсан нойрны эмийг ууж дуусгав. Эм ууж унтлаа ч төдийлөн сайн амрахгүй. Жор нэхдэг болсноос хойш эм ч олдохоо байв. Магни сайн гэж дуулаад ууж эхэлсэн, урт хугацаандаа гэхээс үр дүн нь шууд мэдрэгдээгүй. 2 өдөр дараалан нойргүй шахуу хоноод, жинхэнэ хаширна гэдэг нь болсон. Утсаа өөр өрөөнд тавиад унтаж эхэлснээс хойш хэсэг зуур юм бодож байснаа нойрны давлагаа зугуухан нөмрөхийг, хамаг бие сулрахыг, тархи таатайяа зүүрмэглэхийг мэдрэх юутай ч зүйрлэшгүй жаргал юм гэж ухаарсан. 

Өвөл нээрээ л баавгай болчмоор санагдах юм. Унтаад л, гадагш гарах шаардлагагүй. Тэр кино маш их таалагдсан, тэнд гардаг хүүхдүүдийн ахуй амьдралын дэргэд минийх хамаагүй амар байх. Гэхдээ л хүн бүрийн ачаалал даах чадвар өөр байх юм, бие махбодийн хувьд ч, сэтгэлзүйн хувьд ч. Ялангуяа сэтгэлзүйн ачаалал, дарамт, mental load бол обьектив жигнүүрээр хэмжихээс илүү субьектив байдлаар, тухайн хүндээ хэр их хүнд, хэцүү мэдрэгдэж байгаагаар нь тооцож бас болно байхаа. Уйлмаар байсан ч, унтмаар байсан ч зүгээр дээ зүгээр тэ?